‘t Is rustig op Sente, een uithoek te midden de wereld, een plek uit de duizend. De plaatselijke neringdoeners laten de commercie draaien, op school wordt de jeugd de beginselen der biologie en turnen bijgebracht en ook wielertoeristenclub De Vlugge Pedaal heeft geen klagen. Uit de haut-parleurs van de lokale omroep schalt vrolijk hit na hit. Tot de ombouw van cinema Lumière van Omer Taelmans naar een eigentijdse discotent de goegemeente in beweging zet. ’t Is maar, de jeugd heeft haar rechten, maar het avondland evenzeer.

Kwestie van het ijzer te smeden terwijl het heet is, bedisselt de burgemeester met haar troepen een sluw plan. Maar wie de katte bij de melk zet, laat de tragedie zich voltrekken alwaar Omer Taelmans een hoge prijs voor betaalt, bakker Vyncke vrolijk munt uit slaat en niemand nog wijs uit raakt. Vanaf nu regeren wantrouwen, achterklap en opportunisme de dagelijkse agenda. Iedereen zwijgt met vele woorden, de wijsvinger wijst altijd verder dan het eigen huis. De Sentenaars bewandelen hobbelig en stekelig land, het vuur aan de schenen gelegd door een steeds weer heropend onderzoek en nieuwsjagers op zoek naar een smeuïg verhaal. Ware het niet van Vermoere die zijn speurneus in allerlei malversaties en oneffenheden steekt, men zou er nog in slagen om het verleden te begraven in dat gloednieuw rusthuis. Onder het motto, den enen zijn brood is de anderen zijn dood.

“Niet te luwe Freddy.
De oren op Sente zijn gevoelige organen.”
“Inderdaad, Cécile.
Zwijgen kan niet verbeterd zijn.”

IS OOK

BEELDEND WERK

Ook nu weer vindt het zorgeloze beeldend werk, vrijelijk geïnspireerd op de Omerta-fantasie, haar plek in en rond de voorstelling in De Scala. Zo werkt Marcel Sabbe aan een glassculptuur die mee het decor ingaat en bewerkt Johan De Bock een reeks dagdagelijkse foto’s tot beelden van oorverdovende stilte. Lander Depypere speelt in zijn fotomontages met verte en nabijheid, stilte en traagheid. Lut Depoortere dwingt haar figuren in klei met de rug tegen de muur. Voor zijn schilderijen zoekt Victor Simek, die ook meespeelt in de voorstelling, inspiratie in ons verzwegen geheugen. Stefanie Tanghe dan weer kocht een éclair bij bakker Geers op de hoek, liet er haar verbeelding en potlood op los en creëerde zo de tekening die Bruno Tytgat verder uitwerkte tot de voorstellingsaffiche. Met Stefanie werken we ook aan een fotografisch verslag van haar eigenste Omerta-ervaring.

DE GAZET