Boekvoorstelling Hors d’Oeuvre
Verslag door Myriam Soenen van een bijzondere avond.
Als je vijfentwintig kaarsjes mag uitblazen, en je vooraleer je de toekomst induikt nu al kan terugkijken op een rijk gevuld plakboek, dan wil je dat met grote trom vieren; helaas besliste de coronacrisis er anders over. De boekvoorstelling van ons jubileumboek Hors d’Oeuvre werd noodgedwongen een bescheiden feest, in coronaproof aanwezigheid van de medewerkers aan het boek. Onder hen Myriam Soenen, die graag haar ervaring deelt van een finaal toch vrij zorgeloze avond.
En eindelijk is het zover… de langverwachte en al eerder uitgestelde boekvoorstelling van Hors d’Oeuvre kan op 16 oktober dan toch plaatsvinden. 25 jaar… Wat gaat de tijd snel, te snel. Ik geef toe dat ik er zeer naar uit zie en dat mijn ‘naar-toeleven’ wellicht maar een flauw afgietsel is van wat bij de harde kern van de Unie leeft.
Mijn partner en ik vertrekken op tijd want we mogen ne keer naar een evenement! Wat dezer dagen niet meer gewoon is. Het doet ook goed om te landen in wat in andere tijden een ‘thuis’ was voor mij. De warme welkoms doen deugd, al mogen we mekaar niet omhelzen. Achter de mondkapjes bemerk ik lachende ogen. Blijkbaar ben ik niet de enige die uitkijkt naar ‘ontmoeting’. Mensen hebben nood aan mensen.
De genodigden arriveren met mondjesmaat. Ditmaal geen groot evenement, maar dit doet niets af van de gezelligheid. We worden verwelkomd met een drankje en mogen plaatsnemen in de theaterzaal die omgetoverd is in wat voor mij een Unie der Zorgelozen-livinggehalte heeft. Je wordt er zowat overdonderd, gebombardeerd met statige portretten van Zorgelozen die op de één of andere manier hun steentje bijdroegen of -dragen aan het 25-jarig bestaan van de Unie. Het is grandioos, ‘t is efkes schrikken, ‘t is vree schone… het is nog steeds het gekende Unie der Zorgelozen-cachet. Het lijken schilderijen, misschien beginnen de personages plots wel te bewegen of je aan te spreken.
En het doet mij weer thuiskomen.
Je voelt het contentement om er weer ne keer te mogen invliegen, de goesting om weer volk ‘over de vloer te hebben’ in de lucht hangen. Elke aanwezige is opgetogen om erbij te zijn. Klaartje en Geert zijn in vorm. Het scenario is geschreven, de zaal prachtig ingericht, het orkest heeft de instrumenten gestemd, de drankjes zijn gekoeld. De zaal warm aangekleed, de zitjes ontsmet in coronaproof bubbels en de bubbels op een veilige afstand. Op een scherm draait een fotoreportage met de foto’s die ook in het boek verschenen zijn.
Onder tromgeroffel en een warm applaus brengt Roos waardig en plechtig de nieuwe aanwinst op een zilveren schaal binnen. Johan Walgraeve, al vele jaren van de partij op de scène, krijgt het woord en neemt ons mee in zijn verhaal hoe hij bij de Unie terechtkwam. Een verhaal waar wel nog meer mensen zich in zullen herkennen. Als Zorgeloze ben je soms zo enthousiast dat uw verhaal andere mensen wakker maakt. Ook José Vandenbroucke trakteert ons later op de avond met een pakkende tekst: de 10 geboden van de Unie der Zorgelozen. Misschien mag deze tekst gepubliceerd worden want het is er eentje om te onthouden.
In een eerste gesprek van de avond vertelt Geert Six honderduit hoe het idee rond de Unie der Zorgelozen ontstaan is. Wat aan de wieg stond van deze levenstaak, vanuit een sterk sociaal engagement en gedrevenheid mensen samenbrengen, is en blijft het doel. Een grote kracht hebben om vooral in deze droom te blijven geloven. De juiste mensen ontmoeten die je de nodige ruggensteun geven en die je de juiste wegen tonen om deze droom uit te werken en te verwezenlijken. We worden meegenomen op een reis doorheen 25 jaar Unie waarbij het belang van de toenmalige activiteiten opnieuw in het daglicht komt.
Na een vleugje muziek gaat de avond verder met Geert Opsomer en Elly van Eeghem. Geert Opsomer schetst de noodzaak, opkomst en belang van de artistiek-sociale cultuur. In de media wordt dat zelden in de picture gezet. Nogmaals wordt de noodzaak onderstreept van sociaal-culturele ontmoetingsplaatsen waar mensen kunnen ‘thuiskomen’ in een moeilijke periode van hun leven. Elly is van een nieuwe generatie en geeft aan hoe ze vanuit dezelfde bekommernissen op haar manier projecten uitbouwt.
Het filmpje ‘Hors d’Oeuvre aan huis’, waarin tal van Zorgelozen het feestboek thuis bezorgd krijgen blijft plakken. Mensen waarmee ik eertijds wekelijks samen was, speelde, at, filosofeerde, kookte, … het raakt mij omdat we hier en nu niet kunnen samen zijn en herinneringen ophalen. Om de avond af te sluiten worden alle genodigden getrakteerd op een lekker stuk taart. Want taart met koffie is wat mensen samenbrengt, vroeger en nu.
Wat mij getroffen heeft en zal bijblijven is het enthousiasme, het pleidooi waarmee Geert blijft bezielen, blijft geloven en vechten voor de samenhorigheid. De kruisbestuiving van de verschillende klassen, zijn manier om kunstenaar te zijn, collectieve projecten en participatie. Leven vanuit uw buikgevoel. Het constant aanpassen, mee evolueren met politieke en maatschappelijke veranderingen waardoor de Unie is blijven groeien en bestaan. De sociale geëngageerdheid. De grote dankbaarheid om zoveel waardoor de Unie der Zorgelozen nu de Unie der Zorgelozen is.
Ik ben dankbaar da’ k er mocht bij zijn. Het ga jullie goed.
Myriam Soenen
foto’s Kathleen Gheysen
“Kunst en cultuur bepalen de identiteit van een mens, een groep, een volk en een land. Kunst en cultuur zijn de noodzakelijke ingrediënten van een gezonde maatschappij waarin de geestelijke en economische mens tot bloei kan komen. Voor een markteconomie is creativiteit de voornaamste drijfveer. Daarbij is cultuur niet afhankelijk van geld, maar geld afhankelijk van cultuur. De prijs van kunst wordt te vaak verward met de waarde van kunst.” (Leo Samama)
Lees meer over ons boek en waar je het kan vinden
Bekijk hier de integrale opname van de boekvoorstelling van Hors d’Oeuvre
