Hors d’Oeuvre aan huis
Nathalie Derycke was één van de gelukkigen die we verrasten met een aan huis levering van ons boek.
Omdat een feestelijke samenscholing om de geboorte van ons boek te vieren er niet in zat, trokken we dan maar die andere mooie Uniekaart, die van het persoonlijke en het nabije. We verrasten een aantal van onze voorintekenaars met een bijzondere aan huis levering van hun boek, inclusief taart én gedicht! Nathalie was een van de gelukkigen bij wie we aanklopten.
VASTPAKBAAR
Op een vrijdag in september belt Heroen me op om te zeggen dat hij morgen ‘den boek’ van de Unie gaat binnenbrengen.
Omdat ik niemand tot last wil zijn en liever mijn diensten aanbied, maar vooral ook omdat ik in deze coronatijden nog wel graag eens in de Unie wil komen, stel ik voor om zelf mijnen boek te komen ophalen. ‘Neeneen, dat hoeft niet’ dringt Heroen aan… en stilaan valt mijn frank: ze gaan dat boek niet gewoon komen afgeven…
De zaterdagnamiddag zit ik te naaien in wat we nu de hobbykamer noemen (dat is de kamer van onze oudste die ondertussen al meer dan een jaar met zijn lief samenwoont, en die nu de kamer van van alles is geworden) als ik wat gebabbel aan ons deur hoor. Het nieuwsgierige ikje piept vanuit het raam en ziet Heroen één en ander installeren op de oprit van onze buren. Ik blijf nog even koekeloeren, ga niet zwaaien en hallo roepen, neen, ik wil sebiets de bel horen en de deur kunnen opendoen. Ik voel nu al dat ik even moet slikken.
De bel gaat, ik storm naar beneden, gooi de deur open en zie een schoon gedekt tafeltje, een tafelkleedje, een bloemeke, de altijd aanwezige koffiekan, een taartje, Marijke, op haar best gekleed, Heroen als cameraman. Ik hoor de hymne en Marijke die dicht over taart en dan is slikken niet meer voldoende en laat ik de tranen maar even komen, niet vollen bak, bescheiden en met mate, misschien zijn dit tranen die ik wel wil houden, want ze zijn van puur contentement.
We krijgen ‘den boek’ en ik hou hem lang vast. Ook nu.
Hoewel ik een grote lezer ben, zijn het deze keer niet alleen de letters die me boeien maar vooral de beelden. Ze nemen me mee naar momenten waar ik deel mocht van uitmaken, ik word er even warm en gelukkig van als op het moment dat ik daar was. Ze tonen me de mensen die zijn wie dat ze zijn, die er mogen zijn en maken dat ik er ook mag zijn, in al je simpelheid of complexiteit, ’t es al gelijk, al gelijk wie da’je nu zijt zoals Wim Opbrouck het zingt in de hymne die hij voor ons componeerde.
‘Den boek’ lag lang op het salontafeltje, vastpakbaar en dichtbij, gelijk de Unie. Nu ligt hij daar niet meer, een mens moet ooit eens het stof afdoen van het salontafeltje hé, maar hij ligt nog altijd in de salon, nog altijd dichtbij zodat ik hem dagelijks zie en hem heel gemakkelijk tegen de gilet kan trekken in afwachting van die echte versie van tegen de gilet trekken.
Nathalie Derycke
foto’s Heroen Bollaert
Bekijk hier het filmpje van Hors d’Oeuvre aan huis
