De volte van dat licht

Linde Moreel werd ànders wijs.



Ik kon niet gaan, noch staan waar ik wilde. Ik werd de vinger gewezen, mijn vrijheid ontnomen. Moeilijk kon ik genieten van de volte van de lucht en het licht van de zon. Dat mondmasker belemmerde mijn normale doen en ik kwijnde wat dieper weg. Wie zag ik en me nog?

Uitstappen beperkte ik, ook al kreeg ik op dagen dat beetje carte blanche. Ik miste balans tussen mogelijkheden en een vrije wil. Controle beknotte immers elk greintje ambitie tot uitbreken. Thuis wàs het doodstil; mijn agenda bangelijk leeg. Ik moest eerlijk toegeven. In beperking een vrijheid vinden, was me een bijzonder grote uitdaging. Ik schrok best van de veelte aan confrontatie die gestaag op me afstormde.

Eigenaardig genoeg kenterde iets. Ik ontdekte daadwerkelijk een keuze. Ontrafelde ik de schoonheid binnen de situatie? Kon ik zien wat die voor mezelf betekende? Of, sakkerde ik liever mijn stem tegen blanke muren schor?

Gelukkig ontwaakte ik. Stap voor stap merkte ik dat er een weinig nodig was om me goed te voelen. Net door het gestelde kader kwam ik gedwongen tot rust. Ik verzette mij niet langer. Ik keek immers naar waarde. Geluk leefde waarlijk in mezelf. Daarenboven stond ik er eigenlijk nooit alleen voor. Die verbinding met anderen, die buitenwereld, daar waar een ander geluk lag, was er inderdaad nog steeds. Om weinig kon ik klagen. Mogelijk veranderde er in dat leven een iet wat, doch ik geloofde sterk dat dit deels in mijn voordeel was. Ik leerde beter filteren. Ik werd ànders wijs.

Vandaag ben ik benieuwd naar wat komt. Als ik straks weer de natuur en de mensen ten volle aanschouw, zal ik buigen voor de volte van dat licht.

Linde Moreel