Het onmogelijke mogelijk maken

Is waar Jérôme Duchateau naar op zoek gaat.

We hebben toch een rare maatschappij. In dit land en andere. Waar zijn we mee bezig, waar gaat dit naartoe, hoe ga jij, of eerder ik, daarmee om?

Kunst

Frustraties alom, waarbij mijn maag soms omkeert uit walging. Hoe beperk je de schade? Trek je er niet te veel van af. Er zijn dingen waar je veel invloed op kan hebben. In je dagelijkse leven, in de interactie met de mensen en de materie om je heen. Er is een manier om meer bereik te hebben, dat doe ik door te schrijven en soms op te treden. Om om te gaan met de maatschappelijke problemen waar men zogezegd niets aan kan doen, heb ik maar één manier gevonden: kunst. De kunst van het schrijven, optreden, muziek maken en andere. Sociale media wil ik niet bespreken omdat ik daar te veel belachelijke dingen vind en als er iets serieus tussen zit, dan wordt dat belachelijke daarin verder getrokken door de ene of de andere die dat dan nodig vindt. Dus kunst.

In bijna al mijn schrijven komt maatschappijkritiek voor, en af en toe probeer ik een alternatief te bieden. De context van de dingen samen met de verschillende standpunten: ik vind dat mooi, een diverse kijk op de dingen, dat is een grote rijkdom. Is het dan rijk of dom? Meestal beide. Ik bedenk, wanneer extreemrechtse standpunten worden geuit dan zijn die deel van de diversiteit en dus ook van het exotische waar ze niet voor staan. De twist en de verschillende manieren om de dingen te bekijken hebben een groot aandeel in de vooruitgang van de mensheid. De vooruitgang maar ook de achteruitgang. Er blijft wel een constante: het is niet door haat te zaaien dat je vrede zal stichten. Soms heb ik de indruk dat men niet beseft wat men aan het zaaien is. Besef of bewustzijn is de basis voor verandering. Een revolutie maak je niet al slapende. Het informeren is daar een groot deel van. Dan kom ik toch op sociale media uit en denk ik aan trollen die de context niet kunnen vatten, hatelijk.

Het onmogelijke

Het onmogelijke hier is dus: de heersende klasse op haar knieën krijgen dankzij het wakker maken van de tachtig procent slapende massa. Zoals het nu gaat in deze wereld is het duidelijk dat dit systeem dient te stoppen. Wat nu aan de gang is, is in mijn ogen hetzelfde als wat in de veertig jaar voor de Eerste Wereldoorlog en in de jaren dertig gebeurde. Geschiedenis herhaalt zich, meestal. Grote veranderingen zijn gebonden aan de tijdsgeest. Er zijn ook nu veel dingen in de maatschappij aan het veranderen. Het kan meerdere kanten op en de komende maanden zouden een beslissende periode kunnen zijn. Gaan we verder richting 1984 of gaan een we iets aangenaams bouwen? Het lot van de mensheid en deze planeet zijn de inzet. Het is een mooie en spannende tijd die volgens mij lang zal nablijven, type 1789.

Het probleem ligt bij de macht en het geld. Is dat nu echt wat ons leven verder gaat bepalen? De walgelijke hebberigheid naar meer waarvoor over lijken en natuur getrappeld wordt met als excuus dat het niet genoeg is. De walgelijke manier van verdeel en heers die de allerrijksten en hun trawanten, de politici, gebruiken over de gewone mensen. Geld en macht, maakt dat gelukkig? Ik ben gelukkiger met liefde en vriendschap, gezond eten en leven, met bossen en riviertjes. De rijken vinden het dan goed dat die bossen worden gekapt en de rivieren vervuild, zogezegd ten dienste van de bevolking. Ik wil dan niet die bevolking zijn, liever soeverein. Liever mijn handen vastgeketend dan mijn vrije wil. Beter onrecht lijden dan onrecht doen.

Gelukkig is de top van de pyramide klein. Gelukkig is er een overdonderende meerderheid die je niet kan tegenhouden. Moesten de mensen één voor één opstaan, dan is dat misschien het moment dat die kanteling zal teweegbrengen, dat maakt dat het een betere, leefbaardere planeet wordt. Moest dat gebeuren, dan zullen alle achterkleinkinderen hun leven lang met dankbaarheid en respect terugkijken op wat we hebben teweeggebracht. Wij zijn het die hier en nu de verandering kunnen waarmaken.

Het mogelijke mogelijk maken

Vele mensen zitten vol met goede bedoelingen en ideeën of weten eigenlijk wel wat het beste is. Maar ‘het beste’, ik ben daar tegen want dan kan het niet meer beter of beterder. In vele gevallen is er sprake van een kloof tussen de intentie en het gedrag. Het weten dat iets nodig is, of niet goed is maar doen het dan toch. Of we piekeren zo veel over iets dat nog dient te gebeuren, dat het piekeren meer tijd neemt dan het doen. Het gebeurt veel dat er dan excuses komen om dat iets tegen beter weten in niet te doen. Misschien zijn excuses er om te gebruiken maar een excuus is in mijn ogen iets extreem nefast dat zo weinig mogelijk mag worden gebruikt. Excuses zijn er om dingen te veranderen, niet om te herhalen. Het herhalen van excuses is voor mij geen excuus meer maar manipulatie. Een excuus is iets om iets mee te doen zodat dat excuus niet meer zal gelden. Een excuus tegenover een ander gebruiken vind ik normaal maar als je tegen jezelf excuses gebruikt dan vind ik dat je jezelf belazert. Er is wel één excuus dat vind ik overal goed voor is: “Ik moet het nog verzinnen”.

Om doelen te bereiken heb ik geleerd dat de grootste barrière in jezelf zit. Ik ben degene die mezelf het meeste tegenhoudt. De schuld op de andere zetten heeft bitter weinig nut, dat is vluchten van de realiteit. Wat de andere doet kan je proberen beïnvloeden. Meestal, als het erop aankomt, is het nuttiger om naar jezelf te kijken want jij bent de verandering. Het is makkelijker om met de vinger te wijzen dan jezelf te bewijzen. Maar met de makkelijke uitweg is de mensheid niet vooruitgegaan.

Het komt erop neer om de dingen te DOEN. Het bedenken heeft nut maar dat is maar een kleine vijf procent van het bereiken van het doel. Je gaat je doelen niet bereiken door te bidden, te hopen of te dromen noch door te prediken. De doelen zullen enkel worden bereikt door te doen. Zolang het doel niet is bereikt is al dat denken, dromen, wensen niet meer dan tijdverspilling. Ik ga niet beweren dat ik geen tijd verspil. Ik wil gewoon aangeven dat ik me er bewust van ben en er iets aan wil doen. Rust is nodig maar te veel rust is schadelijk voor jou en je omgeving. Van te veel te luieren word je zwak en nog meer moe. Van gedoseerde inspanning sterker en blijer. Dus, is het nu tijd om te doen?

Jérôme Duchateau