TransUnion

Marijke Dejaeghere, Stefanie Tanghe en Belachew Bila over de ontmoetingen met de jonge ketten van TransfoCollect het voorbije voorjaar.

Dit voorjaar ontmoetten de Zorgelozen en de spelers van de Brusselse compagnie TransfoCollect elkaar in een reeks spelateliers in Kortrijk en Brussel. Elk vertrekkend vanuit hun eigen verhaal zochten ze elkaar ‘op de vloer’. Deze niet alleen artistiek maar ook menselijk erg leerrijke periode sloten we af met een open atelier/ toonmoment én de goesting om de komende jaren verder met elkaar aan de slag te gaan.

Tot wat improvisatie leiden kan!

Met een Silent Walk. Zo zijn we onze uitwisselingsweek gestart. In stilte stappend door Kortrijk, op 1 rij, afstand houdend van elkaar, ogen en oren open. Observeren en absorberen. Om achteraf de opgedane impressies met elkaar uit te wisselen. Een verrassende en heel directe manier van kennismaken met onze Brusselse gasten! We zaten immers meteen in de kern van de mens: wat hoort en ziet iemand? Waar let ie op? Persoonlijker kan het niet.

Om daarna nog dieper te gaan… Wat hebben een geluksbrenger, een voetbal, een mechanische typemachine, het tekstboekje van de uitvaart van een vader gestorven in de coronaperiode, een gedicht, een verfrol, een heel persoonlijk verhaal van een migrant, een beeldje van St.-Antonius, een fles en een vaasje met elkaar gemeen? Op het eerste zicht niets. Het zijn immers heel persoonlijke voorwerpen of verhalen die alleen betekenis lijken te hebben voor diegene van wie ze zijn. En toch maakten ze alle op hun manier deel uit van ons gezamenlijke MemoryMuseum. Zo hoorden we, vol verwondering, in een mix van emoties, de bij de voorwerpen horende verhalen die ons aangrepen of net aan het lachen brachten en zaten we alweer diep in elkaars kern. Ook al begrepen we niet altijd alles van elkaars verhaal (in een soepje van Westvlaams Frans Engels Spaans Italiaans voorgeschoteld en geduldig vertaald waar nodig), de essentie kwam binnen door de mimiek, bezieling en intonatie waarmee verteld werd.

La Schiera. La Schiera? Volgens Googlevertaling is dit Italiaans voor ‘de gelederen’. En daar lijkt het effectief ook op. We stappen op één rij ritmisch naast elkaar heen en weer over de scène, allen met hetzelfde geluid, in dezelfde beweging, om van daaruit langzaam over te gaan tot improvisatie en spel, om dan vervolgens vanuit die ‘wanorde’ weer terug te keren tot onze basislijn. Zo gingen we een hele namiddag door. Heel boeiend, verrassend en leuk! En ook hier weer komt die heel persoonlijke beleving naar boven: door welke trigger dan ook voegt ieder er, op zijn eigenste moment, zijn ervaring aan toe. Door de beweging of het geluid te wijzigen. Of door gebruik te maken van elementen uit het MemoryMuseum. Zo vormt zich telkens weer langzaam en heel organisch een mooi geheel. Ogen en oren open met aandacht voor wat gebeurt, zoals bij de Silent Walk, en zo als individu opgaan in een geheel van gelijkgestemden.

Ondanks de daarop volgende korte voorbereidingstijd van amper zeven dagen zijn we er, geruggesteund en begeleid door Eduardo en Giovanni, toch in geslaagd om met al die losse individuele verhalen, een harmonisch toonmoment te maken voor een beperkt publiek van vrienden, familie en sympathisanten. En daar zijn we, achteraf beschouwd, best wel trots op! Ook al stonden de zenuwen die laatste dag wel écht gespannen! Want ja, we zaten vér vér weg uit onze ‘comfortzone’ en haast tot het laatste uur sleutelden we nog aan tekst en enscenering … maar we zijn met z’n allen veilig en wel geland.

Wat is de Unie toch een warm broeinest van creatie en beleving! En HOE hebben we hier samengewerkt? Alle ‘problemen’ en ‘tegenstellingen’, ons via verschillende media dagelijks voorgeschoteld ten spijt, werkten we hier samen in een ‘naturel des mensen’. Ieder vanuit zijn eigen identiteit, zijn eigen achtergrond, eigen afkomst, eigen moedertaal, eigen religie of geloof … en nét àl deze factoren samen maakten het zo ongelooflijk boeiend. Zo zou het Sàmenleven hier op deze Aardkluit dagelijks moeten kunnen, moeten zijn!

Marijke Dejaeghere

GORILLA IN MIJN VOLGEND LEVEN

Heb je ooit Tarzan gezien?
Een gorilla geeft zijn leven voor een mens.
Alsof het een van zijn eigen soort is.
Heb je ooit King Kong gezien?
Een gorilla, wordt een monster genoemd.
Terwijl hij een connectie heeft met een normale vrouw.
Dat is toch geweldig?!
Ik wil dat.
Ik wil een gorilla zijn.
Nu.
Ik wil nu een gorilla zijn.
Maar omdat dit realistisch niet haalbaar is.
Blijft het misschien een droom.
Of misschien niet.

Kijk.
De tijd loopt
en de tijd loopt heel rap op z’n einde.
Ik ben ingesteld op mijn eigen levensdraad.
Ik geloof in karma.
‘k Verspil mijn tijd niet.
Laat mij op pad gaan naar mijn eigen nirvana.
Mijn eigen heiligdom.
Voor mij is dat
de gorilla.
Wanneer ik als mens verplicht ben om mens te zijn.
Voel ik mij gewrongen.
Als ik verplicht wordt om in een rij te lopen.
Waar ik verplicht wordt om te horen te zien & te zwijgen.
Of omgekeerd.
Voel ik mij gewrongen.
Dus laat mij sterven en opnieuw geboren worden.
Ik kom van de hel naar hier.
En van hier naar de hel.
Als er wordt gevuurd.
Dan vuur ik terug.
In deze koude wereld, vol met aanstekers.
Wil ik gewoon een pyromaan zijn en alles verbranden.
Ik wil sterven en opnieuw geboren worden!
Opnieuw leven!

Ik wil u graag beschermen. Ofcourse.
Maar ik wil graag ook beschermd worden.
Oprecht beschermd worden.
Wie Survival of the fittest kent.
Weet dat dit over de natuur gaat.
Wel.
In het leven waar ik nu in leef.
Het leven van de mens.
Is het survival of the richest.
Want de fittest zijn degenen die echt mens zijn.
Maar ik wil geen mens zijn.
Ik wil gewoon zijn.
Ik wil gewoon zijn.

Belachew Bila

tijdens ons atelier werkte ‘Bila’ deze tekst uit waarmee hij eind juni toelatingsproef deed voor de kunsthogeschool


MOAR JONGENS TOCH, DE WERELD IS TOCH KLEIN HÉ ZEG. NIET TE DOEN HÉ.

We gaan samen de brugge over en starten van nul,
met een nieuw verhaal.
Samen staan we sterk toch!
Woorden en beelden, verzamelen vertellen
Beelden en woorden, verzamelen
Stoelen beginnen te dansen,
’t is tijd voor een klein feestje, maak alles maar los
De kaarsjes staan op de frezentoarte te dansen
Klaar om uitgeblazen te worden
We zingen uit volle borst, lang zal hij leven
Joepie, dat wordt weer smullen zeg…
De muziek draait op volle toeren, iedereen uit de bol
Er wordt een luid applaus gegeven
Zeg proficiat weye, en we geven elk drie piepers
Geniet er maar van, ’t is jouw dag vandage

Zeg zij ne keer stil, hoor je ’t al
Woord en beeld
Sta geskreven en gedrukt
Dat je moet skarten woar dat ’t jukt
Allez dat zeggen ze toch
We hebben gefotografeerd
We hebben nieuwe beelden geskoten
Een druk op de knop en ‘t staat vast
Vast voor de rest van ons leven
Een stukje geschiedenis geskoten
Ge zijt toch niet te hard verskoten, hé
Maar ‘k ben content van ’t beeld
Ge staat er skwone op, echt waar…
Merci.

Ik eet graag ne boterham met choco
Alleen thuis krijg ik geen choco
En dat kan zo smaken hé, jongens toch

Meer moet dat echt niet zijn
Mensen zijn were content
Ze zijn gelukkig en daar doen we ’t voor
Gewoon gezellig samenzijn
Verzamelen van woorden, beelden, teksten
’k Trekke veel lijnen, rechte en kromme lijnen
We klappen tegoare over koetjes en kalfjes
Doar droai’t toch rond hé
Geweun gezellig samenzijn, rond de tafel
We maken een lange wandelinge
Genieten van de dingen rondom ons
We wandelen in stilte, wees gezegend
Zijt de vrucht van ons lichaam
Amen

Mijn hersenen zitten vol,
alles moet eruit!

Teksten schrijven
Vertellen
Beelden Skieten
Tonen
Kunstwerken maken
Tentoonstellen
Plakboeken maken
Vertellingskes vertellen
Kleine collages maken
Nieuwe verhalen herbeginnen
Diep van binnen
’t Zit diep van binnen
Om te beminnen
Wees gezegend
Amen

Stefanie Tanghe