DiVerzen 2022

Anja Brugghe over een intense literaire menselijke en culturele kruisbestuiving.

Dit voorjaar schreef een diverse groep van Zorgelozen en FMDO’ers voor de tweede keer onder de deskundige begeleiding van Kortrijks voormalig Letterzetter Bart Jaques aan poëzie en verhalen rond het thema ‘thuiskomen’. We presenteerden ons werk in Kortrijk bij de Unie en op Memento Woordfestival en trekken er later nog mee naar ’t Leeshuus in Oostende. Anja Brugghe was erbij en blikt terug.

Thuiskomen

En zo gebeurde het, een tweede keer DiVerzen. Deze keer was het thema ‘thuiskomen’. Bart stelde voor om ons te laten thuiskomen in taal. Voor mij was het al snel duidelijk dat mijn taal niet die van het woord is, maar van de kunst. Naast schrijven, schilder ik en maak ik beelden in keramiek. Dus mijn atelier werd de plaats waar ik thuiskom. ‘Thuiskomen’ is een heel breed thema als je wat tijd nam om het iets dieper te bekijken. Er werden prachtige stukken geschreven en voorgedragen, elk vanuit zijn eigen leefwereld, zijn eigen ervaring. Zo bracht Jérôme, afkomstig uit het Leuvense, zijn tekst met een typisch accent en een uitdagende ondertoon. Voor sommigen voerde het hen terug naar hun jeugd, naar de momenten waarop ze thuiskwamen bij hun moeder, die er nu niet meer is. Veronica die opgroeide in verschillende talen, in verschillende landen, had twee teksten waaronder een verhaal van aankomen in een nieuwe omgeving. Een verhaal gebracht in verschillende talen, vloeiend in elkaar overlopend. Anderen kwamen thuis bij een vriend, een veilige haven. Of vroegen zich af waar en hoe ze nog konden en mochten thuiskomen.

We brachten onze teksten tijdens Memento in Kortrijk in een leuke, gezellige, knusse omgeving. Jammer van de beperkte opkomst, zat de prijs of de programmatie daar voor iets tussen ? Maar goed, wij brachten onze teksten alsof het voor een volle zaal was. Bij een voordracht is het meestal goed je tekst van buiten te kennen. Evident was dit niet voor een groep mensen die slechts sporadisch schrijven en al zeker niet gewend zijn om te performen. Bij sommigen was dit een tweede natuur, voor anderen lag het iets moeilijker. Slechts enkele hadden het al vaker gedaan. Voor mij was het de tweede keer dat ik op het podium mijn tekst bracht. Ik leerde mijn tekst vanbuiten, allé dat probeerde ik toch. De eerste drie delen gingen vlot, ik wandelde gewoon door mijn atelier en beschreef. De laatste twee delen gingen iets moeilijker en zoals verschillende greep ook ik terug naar een spiekbriefje. Daar ik op het podium aan het schilderen was terwijl de anderen hun tekst brachten, dacht ik dat het niet ging opvallen als ik de laatste twee delen van mijn tekst aan mijn palet vasthechtte. Helaas was dat niet zo, het werd opgemerkt. Ook het spieken verliep niet zo vlot, te veel tekst om de verloren draad terug te vinden. Volgende keer subtieler! Hopelijk zal het dan niet nodig zijn. Ik was wel blij gebruik te kunnen maken van een headset. Zo kon ik me vrij bewegen en gelijktijdig mijn tekst brengen, zonder mijn aandacht te moeten vestigen op de microfoon. Na de voorstelling hadden we ons nog even samen buiten op het terras geplaceerd. Dit was opnieuw een geslaagd gebeuren. Het bracht ons dichter bij elkaar, alsook dichter bij de cultuur van de ander.

Uit de pen

Schrijven werd een passie, een passie naast mijn andere kunstvormen. Het is boeiend om je in verschillende vormen te kunnen uitdrukken. Zo breng je een verhaal telkens op een andere manier. Deze schrijfpassie deel ik met een aantal vrienden die ik leerde kennen tijdens de eerste editie van DiVerzen. We startten een groepje dat één keer per maand samenkomt om te schrijven. Ondertussen vervoegden ons enkele andere schrijflustigen. Zo vormen we een gepassioneerd leuk clubje onder de naam ‘Uit de pen’. We dagen elkaar uit om met woorden te spelen, nieuwe woorden te maken. Aan de hand van teksten, woorden, beelden, zintuigen, creëren we onze eigen teksten. Naar aanleiding van een tentoonstelling van mij in Roeselare hadden we een presentatie in elkaar gestoken. Het was niet de bedoeling de teksten van buiten te leren, maar ze gewoon te delen met anderen op een losse, leuke manier in het café van de Unie. Onze voordracht verliep naar wens, ondanks de zenuwen van enkelen die dit voor de eerste keer deden. Elk bracht een vijftal teksten. We verspreidden ons over de ruimte en stonden telkens op een andere locatie. De reacties waren lovend, wat ons extra motiveerde om ermee door te gaan.
Het leuke is, zowel in ons schrijfclubje als bij Diverzen, dat elk zijn eigen schrijfstijl heeft, poëzie met een doordenker, korte teksten, verhalende teksten, een leuke frisse variatie die het voor de luisteraar boeiend houdt.

Aangenaam weerzien

Op drie juni mochten we onze teksten van DiVerzen opnieuw brengen, deze keer in de theaterzaal van de Unie. We werden verwacht zo’n twee uur voor de start. Het was een aangenaam weerzien met de deelnemers. Zowat iedereen tekende opnieuw present. Na de stemtest werden we getrakteerd op een heerlijke maaltijd, een koude schotel met verschillende groenten en verrassende groente-spaghetti. De zaal was voor de gelegenheid heel knus ingericht. Met zwarte doeken was er een intieme ruimte gecreëerd. De tribune zat verscholen achter de doeken. In de plaats stonden voor het podium tafeltjes met stoelen. Het geheel stond zo opgesteld dat iedereen een goed zicht had op het podium. De teksten werden nog eens vlug doorgenomen en de stemmen opgewarmd. Het publiek arriveerde en de zenuwen namen lichtjes toe. Ik had tijd gehad tijdens mijn tentoonstelling de weekends voor het optreden, om mijn tekst nog wat in te oefenen. Zo lukte het me om die volledig van buiten op te zegen. Hopelijk klonk het natuurlijk en zorgde het ervoor dat ik dit kon overbrengen alsof ik, wat ik doe, aan een vriend of vriendin vertelde. Bart kon er deze keer helaas niet bij zijn, hij was papa geworden. Zijn plaats was nu bij zijn gezin. In gedachten stond hij bij ons. Joon nam het van hem over en verwelkomde de mensen. De voorstelling verliep voortreffelijk. Althans die indruk had ik, ondanks het feit dat ik het niet voor honderd procent beleefde, omdat ik op het podium stond om te schilderen, iets waar ik helemaal in kon opgaan waardoor ik me dus niet meer bewust was van mijn omgeving. Gelukkig kwam Gulieta even naar mijn werk kijken, zodat ik wist dat het bijna mijn beurt was. De bezoekers bleven na de voorstelling nog wat gezellig nakeuvelen. Ik kijk al uit naar ons volgende optreden te Oostende.

In het water

Alle afspraken waren doorgegeven. We zouden samen de trein nemen richting Oostende. Ik zou in Roeselare opspringen. Alles stond klaar. Echter, de dag ervoor kregen we de melding dat het evenement waar we zouden optreden werd afgelast. De weergoden hadden er zo over beslist. De plannen vielen in het water. Maar uitstel is geen afstel. Dus wordt vervolgd…

Anja Brugghe