NE KERSENTUIN, EEN DOCU
In gesprek met Isa De Grood en Bob van den Bergh.
+++
Ne Kersentuin is een bijzondere samenwerking tussen KSMG, een amateurgezelschap en de Unie, een sociaalartistieke compagnie. Over deze ontmoeting werken Isa De Grood en Bob van den Bergh op vraag van OPENDOEK aan een docu die we in het najaar verwachten.
Bob en Isa studeren volgend jaar af aan de filmopleiding van het KASK in Gent. Het voorbije jaar maakten ze al verschillende reportages voor DOEK, het televisiekanaal van OPENDOEK, over het werk van amateurtheatergroepen overal te lande. “Maar het is de eerste keer dat we zo lang en intensief een werkproces volgden, vaak meerdere keren per week”, zegt Isa.
Wat was jullie uitgangspunt voor de docu over Ne Kersentuin?
Isa: “Het was duidelijk dat het project voor amateurgroepen die nieuwsgierig zouden zijn naar wat de samenwerking met een sociaal-artistieke groep kan betekenen, een ‘good practice’ wil zijn. Maar wat daar precies mee bedoeld werd was niet van in het begin helemaal duidelijk. Daar zijn we stilaan moeten achter komen.”
Bob: “De boodschap was eerder ‘jullie moeten er gewoon zijn en zien wat er gebeurt’. Daarop zijn we vertrokken vanuit de ontmoeting tussen de twee groepen en hoe die in beeld te brengen. Hoe doorwinterde spelers en mensen die normaal geen theaterspelen elkaar vinden in een project, hoe die relaties doorheen het maakproces evolueren. Maar dat thema verdween geleidelijk naar de achtergrond, omdat de verschillen tussen de spelers niet zo groot waren. En in het café was er wel contact tussen de Zorgelozen die er over de vloer kwamen en de spelers, ze waren vaak bij elkaar maar er was niet echt een vermenging.”
Isa: “Nu, als theatergroep ben je een soort bubbel met mekaar, een blok van mensen die intens iets met elkaar aan het doen zijn. Het was ook voor ons vaak moeilijk om daarin te komen.”
Daarop hebben jullie een andere focus gezocht?
Isa: “Ja. De voorstellingen van amateurgroepen die we voor DOEK volgden waren vaak meer kluchten, luchtige verhalen. Ne Kersentuin is een heel ander soort voorstelling, een heel andere dramaturgie die in een amateurcontext niet zo veel voorkomt. Daarom wilden we dieper ingaan op wat de voorstelling wou zeggen over de maatschappij waarin we leven en wat dat betekende voor de karakters, de spelers.”
Bob: “Een sleutelscène daarbij was voor ons die tussen Didier en Bruno over de noodzakelijke verandering die moet plaatsvinden. Veel meer dan een emotioneel conflict waar theater vaak op drijft, is dat een politiek conflict. We hebben getracht om de ontwikkeling van die scène te volgen doorheen het repetitieproces en ook hoe die scène de spelers misschien anders naar de samenleving doet kijken.”
En?
Isa (lacht): “Ze zijn niet allemaal Extinction Rebellion geworden of in een tiny house gaan wonen.“
Bob: “De meeste verhalen en documentaires draaien rond verandering. De persoon in het begin van de film is anders dan die op einde. Ook hier zou dat het makkelijk maken om het verhaal te vertellen, iemand die op het einde van het proces helemaal anders denkt dan in het begin. Maar ik vrees dat mensen niet zo snel veranderen. Wel denk ik dat de spelers zich meer bewust werden van de vraagstukken die de voorstelling opwerpt en demogelijke oplossingen, zonder dat ze het daarom met alles eens zijn of dat hun mening verandert.”
Isa: “De gesprekken met de spelers tijdens de koffiemomenten waren daar wel leerrijk in.”
Bob: “Sommigen zegden ‘dit ben ik niet die dit speel’, of zagen een groter onderscheid tussen de inhoud van de voorstelling en hun eigen opinies. Of ze zeiden, ‘ik vind dat wel belangrijk maar ik ben er niet echt mee bezig’. Bij anderen was dat helemaal anders. Op zich waren dat boeiende gesprekken, maar we denken ook dat de repetitietijd te beperkt was om die discussies volop te voeren.”
interview Joon Bilcke
