Allez, Chantez! weer vanuit de douche!

Marijke Dejaeghere zoekt de juiste woorden bij het afscheid van Allez, Chantez! Kortrijk.

Zes jaar geleden zongen we voor het eerst allemaal samen tijdens de eerste Allez, Chantez! Kortrijk, toen nog in wijkcentrum De Zonnewijzer. In december zwaaiden we Joep, Ilya, Annelore en co uit na een laatste fantastische samenzangavond. Daartussen ligt een plakboek aan herinneringen waar Marijke Dejaeghere, die er van in het begin bij was, graag de juiste woorden voor zoekt.


Don’t leave me this way …

Het begon zo’n 5 jaar geleden met een ritje in de sneeuw. “Kom eens mee naar Gent”, stelde Heroen van de Unie op een dag voor. De camionette in, en wij weg… naar de Parnassuskerk, afgeladen vol met een mix van jong en oud, groot en klein, dik en dun… en daar werd gezongen! Man, man wa was dat? … Gigi l’amoroso… we waren meteen verkocht!

Dus we brachten Allez, Chantez! mee naar Kortrijk. … Hallelujah!… En we waren vertrokken. Eerst in De Zonnewijzer in februari 2017, … You are my sunshine… want ‘de Scala’ was nog niet helemaal in ere en bouw hersteld. Maar ne keer dat we in onze eigen zaal terecht konden, in mei 2017, … Een eigen huis, een plek onder de zon… zongen we elke maand de longen uit ons lijf in de Pluimstraat.

En dat telkens met een zo goed als uitverkochte zaal of volle tribune. … La ballade des gens heureux… Er waren de habi­tués die er vanaf het eerste moment bij waren, en die ook bleven komen tot de laatste noot gezongen was. En er kwamen ook elke keer weer nieuwe mensen bij … Zij gelooft in mij… en die ble­ven ook maar terugkomen…

Ik kon zelf met volle teugen genieten van het zingen, zeker! … Thank you for the music… Maar evengoed had ik er deugd en plezier aan als ik die volle zaal alles van zichzelf zag geven. … Leef!… Zingen! Luidop zingen, in groep, op de tribune, of op de begane vloer – het maakt niet uit, je voelde de tempera­tuur stijgen à la minute. … Vandaag is rood!… En hoe later op de avond, hoe zotter het werd. … It’s raining men… We zongen in vele talen. Maar onze voorkeur was natuurlijk in ’t Westvlaams! … Ploegsteert… Lat mie mo lwoppen langs de stroate… De hymne van de Unie (t es ol geliek) … ’t Zit were vis in de Leie…

’t Is met spijt in het hart dat we ermee stoppen. … Don’t go breaking my heart… Maar als ik langs het Plein passeer, en die lege tribune daar zo in het park zie liggen, dan zie en hoor ik weer hoe we in de seizoensafsluiter met honderden die zelfde tri­bune, op die mooie zomeravond, in de ondergaande zon, vulden, en luidkeels … Zing vecht huil bid lach werk en bewonder … door Kortrijk lieten knallen.

… Sebastasse una canzone… telkens deze op de setlist stond, was het een schot in roos. Ook al snapten we er geen woord van, ook al konden we de woorden zelfs niet proper uitspreken, we zongen met heel ons herte en onze ziel. En omdat ik nu toch wel eens wil weten wàt we precies zongen, heb ik even de ver­taling ervan opgezocht. Hoe die wonderwel past bij de Unie en Allez, Chantez!

Als een mooi lied genoeg was om het liefde te laten regenen,
zouden we het een miljoen keer kunnen zingen, een miljoen keer.
Als het genoeg was, als het genoeg was,
we zouden niet veel meer nodig hebben om lief te hebben.
Als een echt lied genoeg was om anderen te overtuigen,
zouden we het luider kunnen zingen omdat we met zovelen zijn.
Als dat zo was, als dat zo was,
dan zouden we niet meer moeten vechten om gehoord te worden.
Als een goed lied genoeg was om elkaar een hand te kunnen reiken,
zouden we het in het hart vinden zonder ver te moeten gaan.
Als het genoeg was, als het genoeg was,
dan zou het niet nodig zijn om te smeken om liefdadigheid.

Opgedragen aan iedereen die in de war is,
opgedragen aan iedereen die nog niets heeft gehad
en aan hen die altijd werden verstoten,
opgedragen aan iedereen die aan het wachten is,
opgedragen aan allen die dromers blijven
en hierdoor eenzamer en eenzamer worden…

Indien een fantastisch lied genoeg was om over vrede te praten,
dan zouden we het bij naam kunnen noemen door er een stem aan toe te voegen
en dan nog één – en dan nog één, ja,
totdat het in één enkele kleur verandert, levendiger dan ooit.

Opgedragen aan allen die op de rand leven,
opgedragen aan allen die geprobeerd hebben een liedje te bedenken,
een lied om te veranderen,
opgedragen aan allen die blijven wachten,
opgedragen aan allen die met te veel wind op de proppen zijn gekomen
en bij wie de tijd is achtergebleven.

In elk geval
hebben ze geloofd, gezocht en gewild
dat het zo zou zijn… Dat het zo zou zijn…
Ze hebben geloofd, gezocht en gewild dat het zo zou zijn…

Ik ben niet goed in afscheid nemen.
In welke vorm dan ook.
Daarom zeg ik hier en nu simpelweg, gewoon:
Bedankt! Bedankt! En nog eens bedankt dat je dit initiatief mee inhoud hebt gegeven! En heel content dat je ook content was.
Fijn en zo blij dat we met de sessies van Allez, Chantez! telkens weer zoveel harten konden vullen. Het gaf vitamines en pep aan al diegenen die het nodig hebben, en leute en plezier aan wie er high van werd. En al die mooie herinneringen en doldwaze momenten blijven ons voor altijd bij. Daar helpen, zoals je hier ook al kan zien, de foto’s die Heroen nam zeker bij! Bekijk er nog meer en de geposte filmkes ook op onze facebookpagina!

Bedankt Ilya, voor de fijne samenwerking, … The pianoman…
Bedankt Joep, voor je inzet en sturing van die bonte bende, … What a beautiful noise…
Bedankt Annelore, voor je prachtig begeesterend initiatief … Fait comme un oiseau… … Ella, elle l’a… en … You’re simply the best…
En om het met de woorden van de middeleeuwse dichteres Hadewijch te zeggen:
Vaert wel ende levet (- ende singet -) scone…
Allez, santé!

Marijke Dejaeghere