De lieve vrede
Triene Nottebaere over de lieve vrede ten huize Theodoor en Marcella.
Ze zaten ollemolle tegare bij den open hèrd na een dag van noeste arbeid. Het laatste stukske grond was winterklaar gemaakt. “Moeder èrde mag nuj een bitje rusten en wulder wok”, zei Theodoor en ie nestelde zich diepe onder zijn wullen sjarzeke waarvan de struifelkes kriebelden in zijn verweerd aangezichte. Marcella zat nevens eure vent in de skommelstoel met eur blote voetjes in de warme carrésavatjes en stopte zin pijpe met straffe Wervikske toebak. Het warme voorplekske ademde rust en stilte. Nonkel Muize zat te piekezotten met Kristof van ’t Hof en diens zuster Marie Boerderie. Kleindochter Julietje was ip eure tablet aan ’t gamen met eure kozen André die intussen wok het journaal aan ’t volgen was ip zijne smartphone.
Waterpistolen
“’t Es toch nie meugelijk!” riep ie olmettekjèr, “Ze zin were bezig!” “Maar Dreetie toch”, zei nonkel Muize, “‘k verskiete mie biekans een bulte. Wiene est er waarmee bezig?” “Ewel, ze skietn were, ol ollekanten é, van den ene kant naar den andren en omgekjèrd! Oe es da toch meugelijk?! Zie je wel é pépé da ’t nodig es da je morn ga komn.” “Komn? Noar woar?” “Ewel, naar de zangavond, wulder goan zingen voor de vrede. Ik heb met min gitare een skwon liedje geskreven over peace.” “Huh? Gie met uj lank oar en peace olier en peace oldoar. Liedjes zingen, gelijk of dat dadde èrde an den dijk zoe brengn zekers. Laat eerst maar ne kjèr ujen board groeien snotneuze voorda je u bemoeit met grotemensenzaken. Politiek, dat es nen aparte kliek! En daarbie, wa weet je gie van den oorlog? Waterpistolen est ’t enige wapen da je ooit van dichte gezien ebt!”
“Moar voadre, d’er moe toch iets gebeurn, da kan toch nie bleuvn deurn, ol da geweld”, probeerde Marcella ip eur kousevoetn tussen te komn in ’t gesprek. “Ik ga… ik ga… zundag nie mee noar de messe. Ik ga mee noar de stille vredeswake da ze doen in de Westhoek.” Terbinst da ze ’t zei begost eur stemmeke oe langer oe mjèr te kriepen van de zenuuwn. Theodoor wiste nie wa dat ie worde. Zin mond viel open van verbazinge, een donker gat met nog twee goeie tanden tussen de reken deur den toebak vergeeld gebit. “Wablief?! Wa ga je doen vrouwe? Gie? Meeloopn in ne ‘stille’ stoet? En ge houdt ier verdorie van hjèl den dag geen vijf seconden uj mond toe! Ge ratelt zodanig aan één stuk deure da je biekans zoe vergeten van t’asemen! Een bitje rondstappen en zwijgen, wuk een gedacht! Dat es nuj toch wel het grwoatste tijdverlies da kik mie kan inbeelden zulle. Of nin, eerlijk gezeit, ik een kanne mie da nie inbeelden. Ne stille stoet goddomme, ne stille stoet… Huh!” zeit ie nog en ie trok zin skoeren zo hoge ip da ze biekans zijn oorn raakten.
Betoogn in Brussel
’t Wierd efkes muisstille in huize ‘Hof ter Vlijte’. “Moar peetje toch…” “Niks te peetjes! Of ga je gie mie messkiens verteln da je wok ’t één of ‘t ander zot gedacht in uje kop ebt Julietje meiske?” Kristof van ’t Hof en Marie Boerderie ielden uldre asem in. Broer en zuster wistn moar ol te goed da kozen en nichte twjè anden ip ene buik woarn. Ze keken ne kjèr voorzichtig noar mekoar met opengesperde ogen en draaiden ze ton rappe were weg gelik twee marbels die wegskoten. “Peetje lief, ik kanne zundag wok nie mee noar d’hoogmesse want ik ga naar Brussel, met den tring, met een hele bende moaten, met vlaggen en wimpels en toeters en bellen, meestappen in de optocht van aan ’t noordstation tot an de zuid om die dikke koppen van politiekers een bitje bewustzijn bie te bringn da ol da geld voor de steeds groeiende uitbreidinge van ’t wapenarsenaal veel beter aan sociale doeleinden zoe besteed zin.” Ze zei dat ollemolle in ene asem zonder stottern, met de kin omhoge en de borst vooruit. Een schoolvoorbeeld van een levend pamflet.
Peetje verslikte em in de slok van zinne dreupel en kreeg ol de kleuren van de regenboge. Ie sloeg met zinne ferme forse boerenveust ip het krakkemikkig salontafelke. “Woar goa je gie noar toe? Gan betoogn in Brussel? Ge weet gie zekers nie oe gevoarlik da dat doar es! Doar een bitje kabaal gaan maken? Ge gaat noois meer aan werk geraken olier ols ze da te wete gaan koomn! En peis je gie serieus da die felgekleurde regenboogvlagge van uj een verskil ga maken? Dat er doardeure wok moar één rakette minder ga zin ip de wèreld? Meiske toch, meiske toch…” Ie moeste efkes bekoomn. “Zij je gulder nuj ollemolle zot an ’t koomn of wa voor circus es dat ier eigenlijk? Ols je gulder ier olzwo vwoort ga doen over die vredestoestanden ton goat ier seffens ik zin die in ‘vrede’ goa rustn, ja!” Theodoor was een attakske nabij. Zin erte klopte an onderd in d’ eure. “Legt uj papa, legt uj nere, kom, joagt uj olzwo nie ip.”
Voor de goe zoake
Marie probeerde eur voader te kalmeren. “Loat ze toch doen. ’t Es toch voor de goe zoake. Ge èt gie toch wok met nonkel Muize ip stroate gekoomn in tijde van de manifestatie tegen kernwapens? Tes daar nog ne skwonen foto van in ’t familiealbum. Ik ben zo preus da je gie da ton gedoan ebt. En tes toch woar, zoveel oorlogsdings, dat es toch nievers voor nwodig? Ze kun de wèreld toch moar ene kjèr kapot skietn é. Ze zoen beter een bitje mjèr investeren in onze boerenstiel, wulder zorgen toch voor brwod ip tafle?” Ze zei het met veel warmte en liefde in eur stemme. Da hoorde Theodoorke gèrne zulle. Ie koste biegod ol were een bitje glimlachen. Ie rechte zinne rugge en sprak plechtig tegen zin geliefde kroost en nageslacht: “Ewel ja, tes woar, wulder boeren zin ‘het zout der aarde’ en ‘nog nooit bracht een oorlog vrede’. Gaan wrijf het moar ollemolle ne kjèr goed onder ulder neuze!”
Theootje was zowaar zelve strijdlustig geworden. En olzwo was alvast de lieve vrede in de menage were gekjèrd.
Triene Nottebaere
Lees ook:
Meer wapens, meer vrede? – Ludo De Brabander, Dries Lesage en Peter Peene meten de temperatuur van de vredesbeweging.
Het verhaal van onze vredesavond – Marij Defieuw over hoe de avond Meer wapens, meer vrede? is ontstaan.
