De Unie in Quarantaine

Mie de Neve, Nathalie Vanwalleghem, Marijke Dejaeghere en Iris Walgraeve en Barbara Vermeulen over wat ze missen nu de deuren van de Unie  noodgedwongen zijn gesloten.

Lelijke steenpuist

Op 17 maart 2020 zouden we onze eerste try-out van de nieuwe productie In de naam van de vader en de zoon spelen… En 18 maart was de dag dat de eerste lockdown een feit was… Geen try-out… We volgden de regels. En keken uit naar een nieuw moment…

Ondertussen zijn we tig maanden verder; de productie is afgevoerd… Uiteraard zijn er prioritaire issues te behandelen momenteel… Maar feit is dat de scène mij al ettelijke maanden moet missen en ik haar ook! Wat dit doet met mij kan ik wel proberen uit te leggen; het gevoel daarentegen niet… Om het gevoel te ervaren moet je al een keer op diezelfde scène gestaan hebben… Als deel van een warme, fijne bende van alle slag en stoot die gaat voor één zelfde doel, een mooi theaterstuk te berde brengen van een kei-sterke auteur en regisseur… daar kan je als uitvoerend kunstenaar (om het met een groot woord te gebruiken) alleen maar gelukkig van worden.

Ik mis het! Massa veel!

Maar ik heb vertrouwen; vertrouwen dat het allemaal weer goed komt, dat we weer theater zullen kunnen maken; dat corona iets wordt waar we op terugkijken als op een lelijke steenpuist… dat we weer samen zijn; kunnen knuffelen; en vooral weer op die scène kunnen staan!

Mie de Neve


DE RESTO!

Alleen al bij het uitspreken van het woord Resto komt er een smile op mijn gezicht. Alsof ik word teruggetrokken naar de goede oude tijd, waar samenkomen en vooral samen koken geen probleem was en er nog plaats was voor een knuffel en een goede deugddoende babbel.

De Resto elke laatste vrijdag van de maand betekent voor mij zeer veel. Het samen koken met de mensen van de kookploeg is zo tof en waardevol. Het was telkens uitkijken naar deze dag waarop ik eens niet aan mijn zorgen of problemen moest denken. Iedereen zette zich voor de volle 100 procent in. Je voelde de verbondenheid tussen ons allemaal om de gasten die kwamen lekker eten voor te schotelen. Tijdens het koken en klaarzetten van de zaal was er altijd tijd voor een babbel of een grap en voor vele lange gesprekken die zo een deugd kunnen doen, met mensen die u begrijpen en luisteren en vooral niet oordelen. Ik heb er veel mensen op een andere manier leren kennen tijdens het koken en ook tijdens de Resto ’s avonds heb ik het geluk gehad kennis te mogen maken met veel nieuwe mensen. Het was zo hartverwarmend om hen te zien genieten van het eten dat we gemaakt hadden, dat gaf mij een goed gevoel en veel voldoening en ik had dan zoiets van, we did it again!

Voor iemand die vroeger nooit goed genoeg was geeft de Resto me veel zelfvertrouwen en geloof in mezelf maar vooral erbij horen en mensen rondom mij hebben die in mij geloven is voor mij het allerbelangrijkste. Ik hoop van harte dat we vlug terug de Resto kunnen opstarten en genieten van elkaars gezelschap.

Nathalie Van Walleghem


Allez, Chantez! 2020: wat het was… en niet is geworden

Naar jaarlijks ritueel duidde ik op de nieuwe kalender van 2020 de data van de maandelijkse Allez, Chantez! sessies aan. Kwestie van voorrang geven, en niet te vergeten. Toen nog onwetend en niets vermoedend… In januari was ik er niet bij: op reis naar Noorwegen, in de hoop Het Licht te zien. Het werd noppes. In februari hadden we de Allez, Chantez! benefiet, een taart met 3 kaarsjes en bubbels, toen nog in de wáre zin van het woord… En in maart? Zoals voor zovelen stopten toen die vrijdag de 13de ook mijn werk- en leefgewoontes… en dat blééf maar duren…

Noodgedwongen zoek je alternatieven. Digitaal en livestream werden zowaar mainstream. Al is dat niet mijn manier van be-léven. Eind mei Allez, Chantez! met Ilja en Annelore op de Kortrijkse Sinksenfeesten vanuit een stille, lege Schouwburg op de pc volgen? Zelfs déze sputterde tegen, zodat ik enkel het laatste halfuur kon inhaken. Tegen dan was de fun er voor mij al helemáál af. Nee, voor mij geen surrogaatbeleving of lightversie.

Wat ik vooral persoonlijk gemist heb, is de seizoensafsluiter in het park, op het Plein, in de open lucht, live zingen, met veel mensen, volle tribunes, wetende dat we daarna twee maand stil liggen in de zomer, en mekaar twee maand niet zullen treffen… deze missen vond ik moeilijk. Ik wist dat voor zij die altijd komen, de afsluiter van het seizoen een ‘moment suprême’ is, en voor nieuwkomers een uniek moment om kennis te maken met het samen zingen. In 2020 een verloren gegane kans dus…

Met het stilvallen van de zangsessies, viel ook dat maandelijks ‘ijkpunt’ weg. Niet alleen het zingen en de energie die je er uit haalt, maar ook en vooral het ontmoeten van mensen, het onder de mensen komen, het echt sámen zijn, kon niet meer… En nog weten we niet wanneer we er weer zullen staan. Het doet me denken aan mijn kleinkind Boris, ergens na de eerste lockdown, toen hij me weer live kon zien en zei: “Oma!! Ik was vergeten dat ik je miste!”

Marijke Dejaeghere

Good Vibes

Wat we missen nu Vegan Palace even on hold staat… zoveel, van het samen toekomen in het nog stil maar al heel gezellig café, iedereen dag zeggen met een nu zo gemiste zoen, de taken verdelen en aan het koken slaan, soms stil aan het bekomen van een drukke dag, vaak taterend met de kookvriendinnen of Heroen of een Zorgeloze. En dan de mensen zien binnendruppelen, ook zo leuk, vaak al snuffelend en radend wat er op het menu staat. Een beetje stress ook dan, gaan we op tijd klaar raken, gaan ze het lekker vinden. Tussendoor al eens proeven en dan eindelijk, de potten op een rij en uitscheppen. En als kers op de taart de vrolijke gezichten en de hongerige blikken bij het zien van al het lekkers op de borden. Zelfs het samen opruimen missen we…

Samen met de Vegan Palace’s is ook het contact met elkaar grotendeels weggevallen. Ook alle activiteit op onze social media groep waar we afspreken wie boodschappen kan doen, wie kan helpen, welke recepten we willen uitproberen, hoeveel inschrijvingen er al zijn… viel weg. En de aanwezigheid van en sfeer in het huis van de Zorgelozen maakten ook dat we even aan de dagelijkse sleur en realiteit konden ontsnappen – het feit dat iedereen eigenlijk altijd heel relaxt was en er heel wat feel good in the air hing… Het schonk toch telkens heel wat voldoening. Good vibes die we nu moeten missen. De veganistische gedachte verspreiden via laagdrempelig samen eten staat on hold en dat is vreselijk jammer. Al die mensen die toch die avond plantaardig aten, da’s echt zoooo waardevol en betekent veel op zoveel vlakken! Al zijn we ervan overtuigd dat het gevoel van de good old days meteen terug zal komen. Dus als alles weer mag, dan gaan we een Vegan Palace Deluxe organiseren! En volk vragen thuis! En samen eten! En knuffelen! En zorgeloos en zonder maskers naar die afgelaste Unievoorstelling zonder ons te generen omdat we moeten kuchen, daar snakken we zeker naar!

Iris Walgraeve en Barbara Vermeulen