DE ZANG VAN DE TIJD

Linde Moreel

Terwijl ik deze tekst schreef, floten vogels de nacht in. Ik dacht aan vroeger en hoe het dan was. De vooravond van vandaag werd langzaam een deel van het verleden. Straks werd ook de nacht iets wat nooit meer terugkwam. Morgen lag nog veraf.

Ook ik leefde in verleden. Jaren vormden me. Leven in een tijd die nooit meer terugkwam, betekende voor mij groei. Ik was daarnaast lang op zoek naar een reden van bestaan.

De ring die ik ooit erfde, koesterde ik eerst. Voor de dood van mijn ouders wist ik niet eens dat die er was. Wij, kinderen van hetzelfde gezin, beseften er aanvankelijk de schoonheid niet van. Tot het moment dat die aan mijn vinger schitterde, miste de ring een betekenis, voor ons, voor mezelf.

De ring had iets romantisch. De hoekige afwerking verraadde elegantie uit een ver verleden. De steen in het midden van een strikachtige krul was klein, doch wat blonk die wonderlijk mooi. De symboliek aan mijn middelvinger bracht me snel steun. Nog later ging ik nooit zonder de deur uit. Ik geloofde sterk dat ik door de ring te dragen de juiste mensen ontmoette, goede beslissingen nam en vanuit nostalgisch vertrouwen veilig rondliep. Wie de ring eerder droeg, deed er niet toe. Net die ring lag al die jaren in de juwelendoos bij mijn ouders op mij te wachten. Dit brokje geluk werd bijna per toeval het mijne. Door mijn voorvaderen kreeg ik ongewild bestaansrecht. Ik kon gaan voor groei.

Ik herinnerde mij het keuzemoment levendig. Een aantal juwelen waaronder de ring lagen in het midden van de eettafel van mijn ouderlijke huis. Niemand van mijn broer en zussen toonde voor een stuk een specifieke voorkeur. Ook ik had al een paar items bij me liggen. De redenen waarom ik ervoor koos, ontsnapten mij erna snel. Toen ik de ring uiteindelijk vastpakte, liet ik die niet meer los. Ik zag hoe die me wonderwel paste en begreep dat dit een voorbestemde keuze was. Geloof in voorbestemming zorgde voor gevoel in mijn bestaan. Ik kon wat was beter plaatsen. Ik besefte dat ik daarbij vlot een generatie oversloeg. De vintage-look vrijwaarde me van wat die me in lage toonaarden opleverde. Nostalgie heelde. Lang voor mijn bestaan ontstond een doel. Dat doel werd zichtbaar voelbaar door wat ik droeg.

Ik genoot van de aandacht die ik door de ring kreeg. Velen merkten zijn unieke schoonheid op. Ik droeg met trots wat voor mij bedoeld was. Verleden kreeg zin. Ik kon het waardevolle karakter ervan voelen.

Een lange tijd droeg ik het stuk gericht. Mijn bestaansrecht lag erdoor vast. Ik bewoog me bewust in een bepaalde richting. De ring duidde. Ik volgde vanuit vertrouwen.

Ondanks mijn overtuiging en houvast ontstond er stilaan een nieuw spanningsveld. In mijn zoektocht naar de reden van mijn bestaan voelde vroeger als oneerlijk en bikkelhard. Door gemiste kansen in het verleden viel ik vandaag buiten de norm. Mijn bestaansrecht kreeg door de ring te laat vorm. Kon ik die nog waardig dragen?

Ik keerde me moedwillig van de wereld af. Ik baalde voor een regelgeving die me te veel aan vroeger deed denken. Daarnaast besefte ik dat ik het verleden verheerlijkte door geloof in voorbestemming. Ook al wist ik dat vroeger niet beter was, toch liet ik me verleiden door nostalgie vanuit een nog verder verleden. Ik troostte mezelf door een generatie over te slaan. Niet iedereen kon begrijpen dat die voordien oorzaak was van mijn anders zijn.

De norm ontstond echter in een periode die nooit meer terugkwam. Vroeger voelde als wanordelijk en verwoestend. Ik miste opbouw. Mogelijks werd ik verleid door een beeld in mijn hoofd. Ik twijfelde aan de realiteit. Ik leek erdoor mijn waarde als mens te verliezen.

Ineens zag ik dat mijn strijdlust zich in dezelfde periode ontwikkelde. Dat vuur was er nog levendig. Net door een norm ontstaan in het verleden ontdekte ik mijn anders zijn. Dankbaar besefte ik dat ik eerder recht op bestaan kreeg. Ik werd met een doel geboren.

Ik borg de ring daarna definitief op. Vintage misleidde. Vroeger kwam immers nooit meer terug. De dag van morgen brak inmiddels aan. Ik richtte me strijdlustig en in vertrouwen op de toekomst.