Een wereld vol muziek
Voor Marino Coolsaet is de stad een playlist.
Het is ochtend. Hij rijdt met de fiets naar het westen, met een stralende zon achter zich. Hij ziet mensen rijden naar het oosten; ze zien hem niet, want ze worden verblind.
Zij is verhuisd, eindelijk een kamer waar het raam open kan, een nacht zonder paniek en angst, het gevoel van iets minder opgesloten zijn. Toch ligt ze nu aan de kant met meer lawaai: wegenwerken, roepende mensen en slaande deuren. Gelukkig geen vallende bommen. Enjoy the Silence. Hij hoort haar geschreeuw om hulp nu niet. Op Radio Veronica hoort hij Sting met Russians, over ouders die aan beide kanten van de kernkoppen hun kinderen liefhebben. Het radiostation heeft woelige wateren doorstaan: middengolf, FM, verboden door de overheid… alles overleefd, inclusief de Koude Oorlog. Hilversum 3 bestaat niet meer, maar intussen klinkt op iedere steiger nog steeds een lied, van paljas tot Jeruzalem.
Op straat schreeuwen ze: Free Palestine from the river to the sea. In Tel Aviv zijn ze bang voor nog meer wraak. Waarom ruzie over grond? Is Graceland nu van Elvis of Paul Simon? In zijn oren klinkt Video Killed the Radio Star. Die hebben vrede gesloten, beide hebben nu bestaansrecht. Voor dictators is het ieder voor zichzelf; oorlog is een videogame die ze niet kunnen winnen. Intussen maken ze onschuldige slachtoffers, niet langer liedjes zoals 19, Sunday Bloody Sunday, Brothers in Arms, Free Nelson Mandela, War… Kinderen willen geen oorlog, geen Toy Soldiers, het is een Man’s World – mannen die verdwaald zijn in een wildernis van bitterheid. Ze hebben geen Another Brick in the Wall nodig, maar stenen en studentenprotest tegen onrecht om samen aan een betere wereld te bouwen. Everybody Wants to Rule the World, maar aan diegenen die alweer een bombardement hebben uitgevoerd: slaap zacht, vecht het uit in Two Tribes!
Aan het rode licht maakt een spin haar web, alsof ze wil zeggen: stop, tot hier en niet verder. Spiderman wil alle generaals in slaap wiegen met een Lullaby zodat de vogels kunnen vliegen van oost naar west, zonder dat ze worden teruggefloten, ook niet neergeschoten. Omdat mensen soms in het westen, oosten, noorden of zuiden willen zijn, vrede, want Iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen. Er zijn geen hekken nodig om mensen tegen te houden, bootjes om mensen te laten verdrinken. Over de Muur speelt er een Klein Orkest waar mensen op zoek zijn naar een thuis zonder discriminatie. Waar ze samen naar de bakker en de beenhouwer kunnen, een plaats om thuis te komen, waar de natuur en de mensen beschermd zijn. We Didn’t Start the Fire. Het heeft altijd gebrand sinds de wereld draait. We hebben het vuur niet aangestoken, maar we probeerden het licht te houden. Hij is nog steeds onzichtbaar, maar John Farnham zingt in You’re the Voice dat het beter maken van de wereld in zijn handen is. Hey baby, ik wil niet leven in een wereld vol angst, maar in vrede, samen op zoek naar geluk in Kronenburg Park. De toekomst is nog maar net begonnen; hij gelooft in wonderen, ze wil alleen maar Vrij Zijn. In gedachten praten ze aan tafel over wat ze gaan schrijven; ze zijn verbonden, toch wil hij weten wie ze is voordat het te laat is. Ze gelooft in solidariteit: We Are the World. De Beds Are Burning, maar ze kunnen zorgen voor gerechtigheid.
Ze hebben koorts; horen klanken en denken aan feesten: Dancing in the Street. Okay, Tokyo, South-America, Australia, Congo, Germany, UK, Harelbeke, Africa – ze komen van overal. Kunnen ze samen dansen op de maan, met hun lijven tegen elkaar? Is er plaats tussen de sterren, een plekje op aarde waar ze heen kunnen gaan? Stampend met hun voeten op de grond, zwart geel rood: België is toch zo slecht nog niet! Trompetten schallen, bongo’s en gitaren weerklinken, een vredesschot van Lucky Luke. Gooi de stok maar naar Rataplan, want er zijn brokken genoeg voor iedereen. Ze koken, eten, drinken en dansen samen op zoveel klanken, van didgeridoo, keyboard, percussie, klarinet, kalimba… De vrouwen gaan helemaal uit hun dak, ze zingen met bloemen in het haar, delen alles onder elkaar, want er is geen onderscheid meer. Ze spreken alle talen, maar één taal overheerst: de taal van de liefde en Vrede.
De avond valt, maar toch is er steeds iemand schuchter in de straat bij het buitenzetten van de vuilniszakken. Zou die van mij profiteren? Maar Joost denkt: ze krijgen mij niet klein in dit steeds meer rechts denkend Europapapapapapa. Denk niet wit, denk niet zwart, denk niet Zwart Wit, maar in de kleur van je hart. Intussen laten zij 99 Luftballons op, liever dit dan Enola Gay. Doe De Bom maar niet, liever Forever Young, naast elkaar onder de flatgebouwen van de stad, dromend van Love is a Battlefield.
Hij zet de radio stiller nu, haar raam gaat dicht, want het is er nog steeds koud en eenzaam.
Goodnight Saigon.
Marino Coolsaet
Beluister alle nummers die in deze tekst verwerkt zitten op Spotify door deze QR Code te scannen!
