FIETSTOCHT 2013 – la balade du petit bonheur
zondag 30 juni 2013
Samen met Buurtcentrum Achturenhuis fietsen we het seizoen uit tussen Mesen en Kortrijk, van de Vredestoren naar Villa Lauwers waar de Unie huist. Onderweg kruisen we meermaals de schreve, die 300 jaar geleden met de Vrede van Utrecht werd vastgelegd, en luisteren we naar haar vertelsels.
De dag begint met een ontbijt in Buurtcentrum Achturenhuis. ’s Avonds ontvangen de verenigde kookploegen van de Unie en het Achturenhuis ons in de tuin van de Unie voor een stevig avondmaal. Inschrijven ten laatste op vrijdag 22 juni bij de Unie der Zorgelozen (Sint-Jansplein 13, 8500 Kortrijk – 056/220 400 – reservatie@uniederzorgelozen.be) of bij buurtcentrum Achturenhuis (Spoorweglaan 7, 8500 Kortrijk – 056/244 250). Deelnemen kost 5 euro, ontbijt en avondmaal inbegrepen. We vragen om te betalen bij inschrijving. Enkel inschrijven voor het avondmaal is ook mogelijk!
Omtrent oorlog en vrede en de schreve… en wat dat met verjaardagen en fietsen te zien heeft
Er zijn zo van die dagen.
11 april 1713 was er zo een. De Vrede van Utrecht werd toen plechtig ondertekend. Er was vrede! Mensen van bij ons, van à peut près onze leeftijd, we kijken op geen jaar of twintig, weten van niet beter. Oorlog is van ‘elders’. Toen was het even anders. De Zuidelijke Nederlanden, het latere België, wij dus, werden niet voor niets het slachtveld van Europa genoemd. Altijd was er wel iets geweest om voor te vechten, vonden zij die aan de macht zaten. Waarbij anderen het dan maar moesten doen, dat vechten. Er waren de Franse en de Spaanse troonopvolging, de godsdienstoorlogen, het ontstaan van het latere Nederland (de Verenigde Provinciën) en de Pruisische, Engelse en Oostenrijkse invloeden op het westen van de heksenketel die Europa heette.
Na oorlog komt vrede. En omgekeerd, die twee zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Dat wist kameraad Tolstoi al. Het bijzondere was toen, in 1713, dat de vrede ondertekend werd na onderhandelingen. Niet na een gewonnen of verloren slag. Na al die eeuwen bakkeleien lagen alle kaarten op tafel, geen speler had nog troef. Dan maar vrede dus. En die werd afgekondigd met toeters en met bellen. Te Utrecht, waar het verdrag ondertekend werd, was er op iedere hoek van de straat een bacchanaal aan de hand en werd er op elk plein wel een toneelvoorstelling opgevoerd. De beroemdste musici, oa Handel met zijn Te Deum, schreven er hun notenbalken zo lyrisch mogelijk mee vol. Ondertussen schoven de prominenten aan tafel voor een uitgebreid diner, dat we, heel voorzichtig, copieus kunnen noemen. Een feest, die naam waardig, voor wat Europa bereikt had. Vrede. De landsgrenzen werden ‘definitief’ vastgelegd, de invloedsferen afgebakend. ‘Vrede!’ Ze moesten eens weten wat wij, mensen van het Westfront, waar het ‘all quiet’ is, nu weten.
Maar bon, 1713, dat is driehonderd jaar geleden en dat moeten we geweten hebben, hier dicht bij ‘de Schreve’. Het is immers toen dat de grens tussen ons landeke en het grote Vrankrijk werd uitgetekend. Feest hier te lande, zo wil de provincie het, maar er is nog niet zoveel van te zien. En, ge kent ons, daar doen we entwat aan. Want driehonderd gedeeld door dertig, dat maakt tien. Voila, na veel vijven en zessen zijn we er, we zitten aan onze tiende fietstocht! Een feest waard, nietwaar? En, waarom niet, we verkennen de ‘Schreve’, we nemen de gelegenheid te baat en gaan er over. Hoe is het ginder, over de grens? Zijn ‘ze’ daar anders? Hoe dan? En, verleggen we ook ons eigen grenzen? En nee, we gaan het niet hebben over oorlog. Het is de VREDE van Utrecht, het gaat niet over de oorlogen ervoor of erna. Niet toevallig dat we vertrekken aan de Vredestoren te Mesen. De kleinste stad ter wereld, maar, stad. Ook kleine mensen, surtout kleine mensen en dingen maken de geschiedenis groot! Een Vredestoren die doet gedenken aan dé oorlog die alle andere overbodig moest maken. Soit. Vandaar bergnere over de eerste schreve, de Walen. Dan over de Leie, binnen in la Douce. Verder, de Vlaanders, naar huis, thuis. Oefent al maar uw Frans. A la bonheur!
Hoe kunnen we beter afsluiten dan met enige levenswijsheid van ons aller Briek Schotte. Ijzeren Briek. De Laatste der Flandriens. Geboren in 1919 en gestorven in 2004, op de dag van de Ronde van Vlaanderen die hij twee maal won. Koersen is simpel: ge moet weten wanneer dat ge moet zere rijden en ge moet vooral weten wanneer ge niet zere moet rijden.
Frank Delft
