GODOT

Miep Lambrecht wil geen zombie worden.

Als de tafel wiebelt en wankelt, is er energie.
De energie van een tafel die niet stilstaat.
We wankelen bijna. Proberen niet te vallen,
niet te sneuvelen, niet te breken.
Elke duw, elke steek in de rug, met een mes of niet, tot de wonde dieper en dieper wordt en je hart bijna doodbloedt.

We herinneren ons niks meer. Proberen niet meer te denken. Proberen te vergeten, te wissen, te deleten.
We proberen niet meer aan de kinderen te denken. We doen alsof er geen kinderen meer zijn. Alles moet weg. Het speelgoed moet weg. De kleertjes moeten weg…

Sommigen drinken om te vergeten, om te vergeten dat ze kinderen hebben. Kinderen die ze al jaren niet meer gezien hebben. Jaren of maanden of weken of dagen of… Het kwetst. Het snijdt. Het doorklieft je.

Anderen snuiven, slikken, smoren…
Maar een zombie wil ik niet worden.

Liever een Unie-fan, Unie-barvrouw,
Unie-schrijfster, Unie-artiest.
Al is het maar voor vijf minuutjes.
Unie or not Unie?
Uni ou pas uni?
Who knows?
Godot zal het weten.

Miep Lambrecht