LANDLOPER

Poëzie van Linde Moreel.

+++

hij verstrooide geur over straten en pleinen
waakte hij er als was het zijn taak, hij wilde
gevonden op banken, op gazon iets vertellen
al was het om het waarom hij geurde scherp
betrekken wou hij, jij en ik, in zijn bestaan zelfs
zonder woorden hoe het anders kon, niet naar
norm wist hij te zeggen ons, dat ook hij leefde
eigen mening hield, jij en ik, beter er niet een
op na, zonder oordeel blijven, gadeslaan was

op zich een experiment, Landloper behoefde
geen moeite, zijn beeld volstond, jij en ik
naar norm gekleurd, vooraf gezet tot oordeel
even afleggen, die standaard moest voor
aanvaarding en pure, ontvankelijker eerlijker
de kans voor wie jij en ik gadesloeg, geen
Landloper kon ontkomen, aan schunnige
blikken van jij en ik, die het zoveel beter
leken te hebben, Landloper er als oorzaak en
eigen gevolg, eigen bonen doppen als eigen
schuld dikke bult, al mensonwaardig op zich

wie heeft het recht om er iets over te zeggen
Landloper bleef vrijuit wakend over straten
en pleinen als het heelal over jij en ik, iets
zei me, houd je luisterbereid voor verhaal
al was het vreemd voor jouw denken en doen
denken het te kennen leek me al klein, te klein
voor bestaan van diegene er voor je, ongekend
het klonk als mensonwaardig lopen over land
net als jij en ik, was het over straten en pleinen

Linde Moreel