LUISTEREN

Anja Brugghe zat erbij en luisterde ernaar.

+++

De koude maanden kwamen eraan. Tijd om aan de feestdagen te denken. Lichtjes werden her en der opgehangen en er heerste een gezellige, familiale sfeer. Annabelle haar gedachten gingen naar vroeger, naar thuis waar de hele familie samenkwam om kerst te vieren. Kerst, een feest dat bijna overal gaat om gezellig samen zijn. Maar de herinneringen van Annabelle zijn niet van die zin.

“Neen, dat zijn geen mecaniciens, ’t zijn gewezen garagisten.”

“Dat zijn allemaal gasten die opgeleid werden tot automechanieker.”

“Die gasten die daar rondlopen zijn autokeurders.”

Zo ging het steevast. Iemand begon over een bepaald onderwerp. Iedereen wilde daar zijn mening over kwijt. Wat op zich niet slecht is. Een gezonde discussie moet kunnen. Maar het werden altijd heftige discussies. Discussies waar niet geluisterd werd. Leuk was anders. Haar moeder trok zich dan terug in de keuken. Ze vond het maar niets. Maar wat kon ze doen, het was familie.

Annabelle observeerde de volwassenen. Keek van de ene naar de andere.

Er werd op de tafel geklopt. Sommigen werden vuurrood om toch maar hun gelijk te halen. Anderen probeerden hun stem te verheffen om er toch maar zeker van te zijn dat ze gehoord werden. Het waren niet enkel de mannen die zich deden gelden, ook de tantes konden er wat van.

Al bij al waren het soms boeiende onderwerpen, waar Annabelle stiekem wel wat meer over wilde horen. Maar als kind kon je niet deelnemen, zo ging dat in die tijd. Maar men kwam zelden to the point. Daar elkeen de ander wou overtuigen van zijn gelijk, dat zijn versie juist was. Waardoor niet dieper werd ingegaan op het onderwerp.

Begrijpen deed ze dat niet, wat was er mis met het hebben van een andere mening? Dat kon zelfs verrijkend zijn, eens een andere kant belichten. Snapte men dat niet?

Moest de apparatuur van vandaag toen hebben bestaan, Annabelle zou het opgenomen hebben en dan later op een rustig moment afspelen. Dan zouden ze gezien en vooral gehoord hebben dat ze allemaal hetzelfde verklaarden. Elk wou zijn gelijk halen door hetzelfde te zeggen maar in een andere bewoording. Naar elkaar luisteren deden ze niet, anders hadden ze dat zeker ook opgemerkt. Al weet ze niet of dat wat zou hebben uitgehaald, het tonen van die beelden. De kans bestond dat iedereen zich tegen haar keerde en de discussie opnieuw zou oplaaien.

Ze waren allen zoveel bezig met hun idee, hun kijk op de zaak dat ze vergaten om met elkaar te praten. Wat impliceert dat je ook eens en meer dan je denkt moet luisteren.

Anja Brugghe