Theodooore!

Triene Nottebaere merkt op dat iedere mens zich aan wat anders vasthoudt.

Marcella

“Theodooore!” Ze riep zo luide dat de ruiten ervan daverden. Theo liet pardoes zijne voorhamer valn, chanse voor em, vlak nevens zijn tenen, en haastte zich, zo rap dat ne hazewind erbij zou verbleken, naar de living waar het hartverscheurend geroep vandaan kwam. Daar stond ze, magerkes, in eur roze peignoirke, eur goe vasteklampend aan eure rollator, trillend over heel eur lijf, triestig gelijk een ziek oud veugelke. “Maar enfin, meiske toch, Marcellatje toch, wat est er toch gaande, wa gebeurt er ier?” Zijn stemme daverde van compassie. “Waar es mijnen agenda?” “Wablief?” “Ewel, ik ben mijn agendaboekske kwijt, ge weet wel, da blauwke, da we voor ons nieuwjare gekregen ebn van den bank.” “Maar allé, moe je gij daarvoor moord en brand skreeuwen? Voor dat onnozel boekske?” “Onnozel boekske?! Daar staat wel alles in wat ik moe weten é en waar dat ik wanneer naar toe moete. De vergaderingen van de KVLV, de kaffieachternoenden van Okra, de kaartingen van Samana, de infodagen van de mutualiteit, de verjaardag van de gebeurs, de repetitie van ’t koor, enfin, heel mijn sociaal leven é, en welk ne feestdag da ‘t es. Dat es ollemolle wreed zinvol zulle. En gie noemt dat een onnozel boekske? Dat es wel mijne houvast é ventje! Da geef mij een soorte zekerheid en daardeure kan ik ton beter sloapen ’s nachts. Wa moet ik ton zeggen van uj domme gazette die ier iederen uchtend te zessen onder de kleppe van de brievenbuzze schuift?” “Dom? Noem je gie dat dom?” Hij hief warempel zijne wandelstok hoog in de lucht van ’t affront. “Nen domme mens is iemand die de gazette nie leest, ja. Alzo blijf ik tenminste op d’ hoogte en weet ik iedere dag oe dat ’t zit in de wèreld en welk weere da we meugen verwachten en waar dat er files gaan zijn en oe dat es met de beurze en welk ne voetbalmatch er vandage op den televisie is. Dat es pas ne houvast wijveke! Nen dag zonder gazette es ne dag zonder structure en ton kan olles in ’t honderd lopen é.”

Juliettje

Olmettekeer was ulder kleindochter Juliettje, die bij ulder op weekend was om te helpen met de zeugen die moestn jongn, in olle paniek naar beneden gestormd. Lijkewit stond ze in ’t deurgat. “Maar allé, kiendje toch, wat es ter met uj?” ”Mijne i…” ”Oeioei, est van ai, è je ergens zjèr?” “Neenee, mijne iPad es weg!” “Uwen wadde?” “Moar pépé toch, ewel, zo gelijk mijne laptop maar een beetje kleiner.” “Es da nuj zo erg? Ge hebt toch nog uwen slimme telefoon, of oe noemt dat ook alwere?” “Mijne smartphone bedoel je, maar de batterie es plat en mijn simkaartje es kapot.” “Maar ge kunt toch bellen naar uj papa of mama met onzen vaste telefoon?” “Maar nee gij, ik moe olles elke dag kunnen volgen é, da is wreed belangrijk zulle pépéétje, mijne Facebook, Instagram, Messenger, Tiktok, Twitter en Whats’App. Ik kan nie zonder leven zulle, ol mijn maten zitten d’erop en ik moe die foto’s bekijken om te weten wa ze allemale doen en laten é, en van olles liken of deleten als ’t mij nie aanstaat en mijne blog actualiseren voor ol mijn volgers en mijn lievelingsliedjes zoeken ip Youtube voor mijne MP3 aan te vuln en met Word en Excell mijn schoolwerk maken. Mijne sociale media dat is echt wel ne houvast zulle!”

Kristof

Ondertussen was uldere zeune, Kristof van ’t hof, gearriveerd. Da was ne brave jongen maar hij had een bitje tegenslag gekend in zijn leven. Den boerestiel stond em nie aan, hij wilde liever bakker worden want hij had een oogske gehad ip blonde Sofie van café Schoonooghe en romantisch zijnde van aard droomde hij ervan om iederen dag taartjes en koekskes voor eur te bakn. Hij peisde da zin broodje gebakken was toen als ze trouwden. Helaas duurde zin skoon liedje nie lange want zijn Sofietje muisde ervan onder met Gerard den clochard. Ze wilde zij avontuur beleven, zei ze, geen routine van olledagen aan diezelfste mensen dazelfste brood te geevn. Sindsdien liept ie een bitje verloorn en zocht ie zijn heil in ’t geloof. Olledoagen, te zeven ’s nuchtends, terbinst dat de kaffie-masjiene an ’t lopen was, trokt ie met fijne precisie het kalenderbladje van den druivelaar om te weetn wanneer dat de zunne ondergoat en oe dat de stand van de mane was maar surtout om te zien van welke heiligen het de verjaardag was. Hij had een vitrinekasse vol met plaastren beeldekes van bijkans heel het alfabet. Van Sint- Antonius over Sinte-Katriene tot de heilige Zacharias. Als de fameuse heilige van die dag in zijn glazen kaske stond kreeg hij of zij een kaarske cadeau, met het rotsvaste geloof dat de intentie waar hij om vroeg verhoord zou worden. Da koste vaneigens van olles zijn é, kolieken in den buik of een oorontstekinge, de zegen voor ne visser die weer ip zee moest of voor ’t concert van de plaatselijke fanfare Sinte Cecilia of zelfs een verloren voorwerp were vinden. En iedere eerste zundag van de maand gingt ie te voete met een mandeke met zes levendeverse eiers noar d’ Arme Klaren, winter, zomer, twaalf maanden trouw. Ten twoalven stipt luidde er bij hem thuis een klein klokske, gelijk da van het Angelus in zijn grootmoeders ne tijd. Ton pakte Kristof zinne paternoster en last ie evenveel weesgegroetjes of dan d’er kleine zwarte bollekes waren. Da was een bitje een afwijkingske dat ie meehad van zin moeder. Moar ol die rituelen hielden hem rechte, zeit ie. Da was zijne houvast.

Nonkel Muize

Nonkel Muize was langs d’ achterdeure binnengekoom. Da es vaneigens zijne echte name niet é maar de witte muizekes dat ie kweekte in ne groten aquarium waren zin lievelingsbjèstjes, vandaar. Nonkel had geen vrouwe, ie was oltijd jonkman gebleevn, en weunde nevens de deure, in een verbouwde skure, maar hij had wel ne helenhoop vierpoters en andere wezens in uis. Da was nen echte dierenvriend en een skwone liefhebberie, zeit ie zelve. Doardeure had ie een vast ritme binst den dag en wast ie nie gerikketikt om ol van ten olfsten de voornoene naar zijne stamcafé bij Tisten Pulle te gaan . Iederen uchtend na het ontbijt deed ie een toerke met zijnen hond Peluche, nen skwonen witte herdershond. En iederen uchtend bleeft ie efkes an de skoolpwoarte staan en kwamen de kiendjes ne goeiendag zegn. In de vakanse had nonkelke een bitje moeite om te wennen want zijn routine was verbroken é met die lege speelkoer. Ton riept ie achter zijn drie katjes: Minoe, Mina en Minet, zijn drie Perzen, dat ie iederen dag met veel liefde aaide en kamde. Ze wisten da zelve niet, maar ze blonkn in ulder vel, gelik of da we zegn. Ze kreegn wok van ’t beste eten zodat de nest witte muizekes veilig was. Die kleine pagadders met uldere lange stèrt kreegn wok ne name, zelfs ol bleevn ze nie lange in ’t vaderlijk huis. Da ging volgens de letters van de dagen van de weke. Er was bievoorbeeld een zundagseZulma en een maandagseMaria, of nen donderdagDanny en ne vrijdagVictor. De kweekbak proper houden en ontluchten was het voornoene werk, voordat ie naar zijn broere ging om soepe te drinken. Zijn kiekens Blanca en Brunetta weunden in een kot dat ie zelve in mekaar getimmerd had. Achter zijn noenedutje gingt ie de eitjes gaan rapen en ’t kotje gaan uitkuisen. Neffens ’t kiekekot was het koninnekot, ook zelve gemaakt vaneigens. Een paradijs voor Snuffie en Fluffie. Ze flapperden met ulder lange oorn als ze nonkel bezig zagen bij de kiekens want ze wisten dat daarna ulder territorium een schoonmaakbeurt zou krijgen met vers water en vers stro en rinkelende korrelkes in ulder voederbakske. In de vooravond gingt ie nog ne keer aan ol zijn bjèstjes slopwel gaan zegn en ton bij Theo en Marcella naar den televisie gaan kijken. Alzo gingen de dagen voorbij voor nonkel Muize, in een gestaag ritme met zijn bjèstemoatjes. Heel de parochie wiste dat dat zijne houvast was.

Zo zie je moar é, iedere mens eeft zijn geweunten en tradities, zijn rituelen en structuren.

Tes ol gelik waar da ne mens zich aan vaste houdt, achter dat ie maar nie valt…

Triene Nottebaere