WE-TIME

Triene Nottebaere

‘De Condroz’. Het woord galmde door de klas terwijl de juf met haar lange aanwijsstok ettelijke keren tikte op de gekrakeelde landkaart hoog aan de muur. De naam alleen al klonk mysterieus in onze oren.

Dit kon niet anders zijn dan één of ander geheimzinnig oord, diep verborgen in de Ardennen, ver van huis, omringd door haar schildwachten ‘Land van Herve’ of ‘Fagne Famenne’. Een ons onbekende, mystieke plek, iets groots, een schuiloord, een Utopia waar je je kunt terugtrekken. Heeft niet iedereen er wel eens nood aan om eventjes weg te zijn van alles, om eventjes te ontsnappen aan de realiteit of de routine van elke dag? Het leven lijkt soms zo ingewikkeld, de wereld zo complex. We moeten en willen en horen en zien zoveel dat het ons soms allemaal een beetje te machtig wordt, en dat we in ons schuilhol willen kruipen.

Waar ligt mijn Condroz? Waar ligt jouw Condroz? Blijf je er maar eventjes of zonder je je hermetisch af, ver weg van de buitenwereld? Is het deugddoend, verrijkend, ontspannend of eerder problematisch? Ben je er alleen, of samen met anderen?

Sommigen klampen er zich vast aan het verleden. Ze hebben schrik voor de onbekende toekomst, blijven liever ver weg van zaken als klimaatopwarming, de razendsnelle vooruitgang van de sociale media, de migratietoestroom, de globalisering of een nieuwe economische crisis. Soms is hun Condroz letterlijk hun eigen warme nest. Soms worden ze er eenzaam.

Anderen vergalopperen zich in het uitgaansleven, zoeken hun toevlucht in drank en drugs. Hun Condroz brengt hen in een zekere euforie, al is die misschien kortstondig en schadelijk voor de gezondheid…Bepaalde mensen vinden hun heil dan weer in een overdosis culturele activiteiten. In de wereld van concerten, theater, films of voordrachten voelen ze zich echt thuis. Ze zoeken er schoonheid die ze in het dagelijkse leven missen, hebben honger naar interessante of mooie dingen die hen beroeren en waar ze eventjes willen blijven vertoeven… Hun Condroz is een plek vol verbazing, al mogen we hopen dat dit niet leidt tot ‘I want it all, and i want it now’, zoals Queen zong…

Tegenwoordig zijn ook velen op zoek naar innerlijke rust. Initiatieven om aan die vraag te voldoen schieten als paddenstoelen uit de grond. Fysisch, psychisch, ecologisch of culinair, er is voor elk wat wils. Veel mensen verlangen naast hun job, hun huishoudelijk werk of andere verplichtingen, naar iets waar ze persoonlijk voor kiezen en waarbij ze alles daarbuiten eventjes kunnen loslaten. Weinigen kijken nog raar op als je het hebt over ‘aqua gym’, ‘zumba’, ‘step-aerobics’ bij een gesprek over beweging of sport. Gaat het over mentale aangelegenheden dan komen zeker ‘yoga’, ‘mindfulness’, ‘tai chi’, ‘meditatie’ en ‘spiritualiteit’ aan bod. ’Biologisch tuinieren’, ‘lactose- of glutenvrij voedsel’, ‘paleodieet’ en ‘vegetarische maaltijd’ zijn ook erg in. Maar staat deze Condroz niet te zeer onder sociale druk?

Elk van ons gaat op zijn eigen manier op zoek naar ontspanning. Vrije tijd is één van de artikelen uit de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. En vandaag zijn daar talrijke mogelijkheden voor. Maar is onze maatschappij niet te ‘Condroziaans’ geworden? Zijn we soms niet te hard op zoek naar onze Condroz, naar die plek die tot onze verbeelding spreekt en waar we het op onze eigenste manier goed hebben? ‘ME-time’ en ‘PERSONAL coaching’ lijken wel toverwoorden geworden. We lijken ons te bevinden op losdrijvende eilandjes, maar wat met onze verbondenheid? En wat met zovelen die om één of andere reden uit de boot vallen, voor wie de drempel naar hun Condroz te groot is?

Als we de deuren van onze Condroz durven opengooien is daar misschien een ‘ME-time’ met een ‘TOGETHER coaching’. Dan maakt individualiteit plaats voor collectiviteit, en is de zingeving in ons soms hectische bestaan wellicht nog intenser. Want naast het recht op zorg voor onszelf, kan ook zorg voor elkaar een veilig en geborgen gevoel geven. ‘Samen voor een universele Condroz’, zou dat geen goede slogan kunnen zijn? Of zit ik nu op míjn droomeiland?